Opinie

Przeczytałam książkę Adama dwa razy pod rząd, tego samego dnia, kiedy ją dostałam. Po raz pierwszy jednym tchem, za drugim razem – z większym namysłem. Gdy piszę tę krótką rekomendację, przeglądam książkę znowu i także coś w niej odkrywam. Nieczęsto mamy przecież możliwość, by wejrzeć w świat niemówiącej osoby w spektrum autyzmu, poznać jej przemyślenia i rozterki, spojrzeć na świat jej oczyma. W Polsce książek takich jak ta nie mamy prawie w ogóle. Adam to nastolatek z autyzmem, dla postronnego obserwatora zamknięty w świecie swoich sensorycznych doznań i myśli nieujawnianych w zwyczajnej komunikacji. Miałam okazję spotkać Adama kilka lat temu i porozmawiać z Nim przez chwilę – rozmowa była „hybrydowa”, choć nie w takim sensie, do jakiego przyzwyczaiła nas pandemia: Adam pisał, ja mówiłam. Wspierała Go Pani Maja, terapeutka, która przez wiele lat z Nim pracowała. Spotkanie było dla mnie niezwykłym przeżyciem. Próbowałam potem namówić Rodziców i Adama – za pośrednictwem pani Mai – na udział w badaniu, dzięki któremu moglibyśmy może dodać jakąś kropelkę do wiedzy o życiu niemówiącej osoby z autyzmem. Nie udało się wówczas, ale dzisiaj dzięki Adamowi wszyscy możemy do tego nieznanego nam świata zajrzeć. Książka to szczery zapis przemyśleń Adama – czasem gorzkich, czasem dokumentujących miłość do bliskich, wiarę w ludzki rozum i naukę. Są także wiersze – przejmujące i odzwierciedlające niezwykłą wrażliwość Autora. Ze swojej zawodowej perspektywy odbieram tę książkę jako manifest do profesjonalistów pracujących z osobami w spektrum autyzmu, wezwanie do refleksji i większej otwartości wobec ludzi, którzy nie mówią i nie zachowują się typowo, ale nie znaczy to przecież, że nie myślą, nie czują, nie wiedzą... Zapewne Adam nie pisał swojej książki do profesjonalistów tylko i inni czytelnicy znajdą tu także coś dla siebie. Ta książka to inspiracja do głębokich przemyśleń dla każdego. Gorąco zachęcam do jej przeczytania – na pewno nas wzbogaci.